GIUSEPPE UNGARETTI - Η ΛΕΙΑ ΤΟΥ

GIUSEPPE UNGARETTI - Η ΛΕΙΑ ΤΟΥ
Για τον Mario Diacono, ποιητή, φίλο, Που βρήκε τις παλιές μου σελίδες Taranto Ιούλιος του 1933

Αυτός ο ήλιος θέλει να μάθουμε καλά ότι η μεγάλη μέρα είναι λεία του. Απ’ τα χαράματα άρχισε να ροδίζει στα τελευταία χόρτα Στον παλιό σταυρό πάνω στην σπαραγμένη πέτρα δεν θα κουραστεί ποτέ να παραχωρεί μια λάμψη ανακουφίζοντας των χεριών το σίδερο, σφυρί και λόγχη, καρφιά και τανάλια. Έριξε κεραυνό επάνω σ’ ένα χελιδόνι. Αλλά η κυριαρχία του από τις 7 ως τις 19 είναι διακριτική, ώρες ακόμα φιλόξενες. Γυάλισε με γλυκύτητα το χώρο τους. Οι σκιές που περικλείει και που περιστρέφονται αλλάζουν χρώματα κι από άσπρο βιολετί γίνονται ροζ, δεν είναι παρά σκέψεις ενός νέου περαστικού ερωτευμένου. Περασμένες 7 όλα είναι έρημος γεμάτη, εκτός από την περιπλάνηση θηρίου λαχανιασμένου. Δίχως να βρίσκει ανακούφιση, κάθε λίγο, στον πρώτο ερχόμενο καπνό βυθίζει μάταια τη μούρη του. Την ξανασηκώνει παραμένοντας εύπιστο. Χωρίς ν’ απελπιστεί φτάνει στο ζενίθ. Βρίσκεται κάτω από ένα σκληρό του αέρα που πέφτει αργά χωρίς βάρος όπως πέφτει κανείς μέσα στο όνειρο. Είναι 14:00 επιτέλους. Ο τόπος γυμνός γίνεται μια τρύπα στην πίεση των ποδιών έτσι που το θηρίο λαχανιασμένο τρελαίνεται. Πολλαπλασιάζεται. Κι ένα κοπάδι αίγες τρέχουν ή χορεύουν. Κανείς δεν ξέρει. Ο ήλιος άγγιξε χώμα με τα πένθιμα πόδια της αράχνης. Σημ: Βρέθηκε από τον Mario Diacono μέσα σε κάποια παλιά χαρτιά του Ποιητή. Πρέπει να ανήκει στην εποχή του ταξιδιού στην Πούλια το καλοκαίρι του 1933. (Μετ. Νίκος Βαραλής)